Dawanie sobie w żyłę, by zobaczyć co mi siedzi w głowie

W zeszłym tygodniu byłem na rezonansie, więc stwierdzenie, że „dałem sobie w żyłę, by zobaczyć, co mi siedzi w głowie” (a właściwie: dano mi – dla ścisłości), jest wyjątkowo trafne. Jednak nie o tym chciałem dziś pisać. Początkowo planowałem rozwinąć ten temat, ale dziś rano, podczas porannej medytacji, usłyszałem słowa, które poruszyły mnie znacznie bardziej niż sam rezonans.

Z tematu zwiodła mnie medytacja

Pod koniec medytacji prowadzący sesję Sam Harris powiedział, by pomyśleć o bliskiej nam osobie. Później mówił słowa, które zinterpretowałem tak:
‍

Została nam skończona ilość czasu, jaki możemy spędzić z tą osobą, więc warto cieszyć się i spędzać w pełni czas, który mamy w danej chwili, i nie odkładać na później sprawienia przyjemności tej osobie bądź też powiedzenia jej czegoś miłego. Chwila, którą spędzamy tu i teraz z bliską nam osobą, jest i trwa, jednak to, czy kiedyś się powtórzy, nie jest czymś, co wydarzy się na 100%…

W dużym skrócie: „Chwytaj dzień, nie ufaj zbytnio przyszłości” – to od tych słów, tylko wypowiadanych po łacinie, pochodzi słynne Carpe diem (chwytaj dzień).

Carpe diem w praktyce‍

Głowię się i głowię, co dalej zrobić z tym wpisem. Początkowo planowałem, że będzie całkowicie o czymś innym, a teraz… udam się do swojej żonki i po prostu spędzę z nią trochę „momentów”. Jednak nie spisuję tego wpisu na straty! Poćwiczyłem sobie pisanie na komputerze – często klikam lewą ręką w klawisz obok tego, który chciałem nacisnąć, typu „s” zamiast „a” – oraz, co ważniejsze, podzieliłem się z Wami swoimi przemyśleniami, które dziś pojawiły się w mojej głowie. Pisząc zakończenie tego wpisu, wiele razy myślałem, by napisać go od nowa – bardzo „skakałem” po wątkach. Nie wstydzę się tego! Dzięki temu możecie na moment pełnić rolę rezonansu i w pewnym sensie zobaczyć, „co siedzi w mojej głowie”